Tytuł jest celowym zabiegiem, ponieważ Zachodnie Pomorze w pewnym okresie utraciło znaczną część swoich ziem na rzecz Nowej Marchii, czyli zaodrzańską część marchii Brandenburskiej powstała na skutek ich ekspansji w XIII i XIV wieku na Ziemię Lubuską i pogranicze Pomorza oraz Wielkopolski. Pomorze i Marchia nie były w przyjaznych stosunkach, więc granice były ufortyfikowane. Nie w tym znaczeniu co dzisiaj, bo nie było takich zasobów. Ufortyfikowane były miasta leżące w pobliżu granicy zarówno po stronie Pomorza jak i Marchii. Przykłady takich miast to Chojna i Stargard.
Chojna otrzymała prawa miejskie od księcia szczecińskiego Barnima I w pierwszej połowie XIII wieku. W 1250 Chojna była w rękach biskupa brandenburskiego, a w 1269 roku Chojnę przejęła Brandenburgia. Druga połowa XIII wieku to intensywny rozwój miasta, które w początkach XIV wieku zaczyna budować swoje fortyfikacje. Zbudowano mur z cegły na podmurówce z kamienia, dookoła wał i fosę. Łączna długość murów obronnych Chojny to prawie 2 kilometry. Mury uzupełniano czatowniami, basztami, a do miasta prowadziły dwie bramy ( w XV wieku trzy). W XV wieku podwyższano mury i przygotowywano się do obrony z użyciem broni palnej. W XVI wieku rozbudowano bramy o potężne przedbramia z bramami zewnętrznymi. Chojna obroniła się przed najazdem husytów w 1433 roku, ale znaczne straty poniosła w wyniku wojny trzydziestoletniej, kiedy przez kilkanaście lat stacjonowały tu wojska cesarskie lub szwedzkie. Jednym z najcenniejszych zabytków Chojny jest Kościół Mariacki budowany od końca XIV wieku do połowy XV wieku, chociaż konsekrowano go już w 1407 roku. Wysoka wieża została odbudowana po zniszczeniach w XIX wieku i jest w tej chwili jedną z najwyższych w Polsce.
Stargard był miastem pomorskim aż do wojny trzydziestoletniej, czyli prawie 400 lat dłużej niż Chojna. Dopiero po wojnie trzydziestoletniej został włączony do Brandenburgii. Rozwój osady nastąpił pod koniec XI wieku, a pod koniec XII wieku Joannici zbudowali kaplice i klasztor, wokół którego rozwijało się miasto. Pierwsze obwarowania zaczęto budować w 1230 roku, ale kamienne mury budowano dopiero od końca XIII wieku. Wtedy to rozpoczęto również budowę kościoła Mariackiego, który w XIV wieku zaczęto przebudowywać na murowany, Miasto należało do Hanzy, było bogate i chciało zaznaczyć swoją wielkość budując kościół o bardzo wysokim sklepieniu. W XV i XVI wieku mury obronne podwyższano, rozbudowywano bramy i baszty. Dzisiaj możemy podziwiać piękne bramy, chociaż okrojone do bram wewnętrznych. Bramy zewnętrzne, mosty zwodzone, wały, fosy zostały zlikwidowane w XVIII i XIX wieku, podobnie jak w Chojnie. W Stargardzie zachowało się kilka dużych baszt o wysokości ok. 30 metrów.