Województwo Lubuskie nie jest tak bogate w zamki i pałace jak na przykład dolnośląskie, chociaż również tutaj znajdziemy co najmniej kilkadziesiąt interesujących budowli. Obszar województwa obejmuje pograniczne tereny historycznego Pomorza, później Nowej Marchii, Wielkopolski i Śląska, dlatego część zamków średniowiecznych to były zamki graniczne, których los często pieczętowały wojny. Były również zamki należące do Joannitów, bardzo aktywnych na tym terenie w ramach Baliwatu Brandenburskiego. Z kolei pałace powstawały głównie przy dużych szlacheckich majątkach. Oto pierwsza część przeglądu lubuskich rezydencji.
Jednym z lepiej odrestaurowanych obiektów jest pałac w Mierzęcinie zbudowany w 1863 roku dla rodziny Roberta Friedricha von Waldow. Jest to budynek w stylu neogotyku angielskiego z wieżą po południowej stronie, położony w dużym 24-hektarowym parku. Dzisiaj pałac w Mierzęcinie z zabudowaniami folwarcznymi oraz winnicą pełni funkcję centrum konferencyjnego i hotelu.
Pałac w Sosnach zbudowany został w 1835 roku, dwadzieścia lat po przejęciu majątku przez Kaspara Lebrechta von Klitzing. W 1886 roku dobudowano dwa skrzydła i wieżę, na początku XX wieku pałac ponownie przebudowano. Obecnie zdewastowany i nieużytkowany.
Pałac w Stanowicach powstał w drugiej połowie XVIII wieku w wyniku przebudowy dworu zbudowanego przez poprzednich właścicieli. Kolejna duża przebudowa miała miejsce ok. roku 1870, kiedy dobudowano kondygnację, dwa skrzydła i wieżę, a pałac uzyskał styl eklektyczny. Obecnie zabezpieczony, nieużytkowany.
Pałac w Dąbroszynie zbudowany został po przejęciu majątku przez rodzinę von Schöning. Pod koniec XVII wieku oprócz budowy pałacu zbudowano również kościół oraz założono park. W pierwszej połowie XIX wieku pałac przebudowano w neogotyckim stylu. Pałac przetrwał wojnę, gmina wykonała podstawowy remont, ale chętnych na wykorzystanie pałacu nie ma. Być może przeszkadza temu oddzielenie pałacu od folwarku i drugiego parku, które leżą po drugiej stronie ruchliwej drogi.
Pałac w Wiejcach to pokłosie kolonizacji nadwarciańskich podmokłych terenów, którą przeprowadził król pruski w XVIII wieku. Wieś należała do Kwileckich, którzy zbudowali dwór. Kolejny, niemiecki właściciel przebudował dwór na pałac, zbudował nowe zabudowania folwarczne i założył park. Przed II wojną światową kolejny właściciel rozbudował pałac i folwark, zbudował dom dla rządcy i na nowo urządził park. Obecnie na terenie pałacu jest hotel i restauracja.
Zamek w Słońsku to po wielu przebudowach rezydencja pałacowa. Pierwotnie był to zamek rycerski, kupiony w pierwszej połowie XV wieku przez Joannitów i prowizorycznie przystosowany do ich potrzeb. W XVI wieku przebudowany i rozbudowany, był otoczony murem i fosą. Zniszczony w czasie wojny trzydziestoletniej został odbudowany już jako rezydencja i stopniowo był pozbawiany cech obronnych, co trwało do końca XVIII wieku. Po sekularyzacji zakonów przejęty przez państwo pruskie. W połowie XIX wieku Baliwat Brandenburskich Joannitów odtworzono jako stowarzyszenie i przekazano mu rezydencję w Słońsku. Zamek został rozszabrowany w czasie wojny, ale przetrwał. Spłonął dopiero w 1975 roku i obecnie jest zabezpieczona ruiną.